Het klinkt heel raar, helemaal omdat emoties niet iets tastbaars lijken. Maar toch kun je biologisch gezien verslaafd raken aan een emotie.
Wanneer je een emotie ervaart worden er allerlei hersengebieden actief en daarbij komen er een heleboel hormonen en neurotransmitters vrij. Deze hormonen zijn niet alleen actief in je hersenen maar ook in je lichaam. Wanneer een neurotransmitter bij een cel in je lichaam komt, bindt deze vast aan de cel doordat deze precies past in een receptor die zich op de buitenkant van de cel bevindt. Een neurotransmitter kun je dan vergelijken met een sleutel en de receptor is het slot waarin deze past. Wanneer deze verbinding is gemaakt worden er in de cel allerlei processen opgang gebracht waardoor je de emotie voelt.
Wanneer je een emotie heel vaak en heel heftig ervaart worden er als het ware heel veel neurotransmitter op je cellen gegooid. De receptor op je cel zal daardoor krimpen; hij wordt kleiner en ongevoeliger. Als gevolg hiervan zijn er meer neurotransmitters nodig om hetzelfde effect in de cel te wegen te brengen. Dit is precies zoals een verslaving voor een drugs ook werkt. Of terwijl, je moet wéér die emotie ervaren en nog vaker dan eerst, om hetzelfde gevoel in je lichaam te krijgen.