“Langzaam pakte de chirurg zijn vlijmscherpe ijspriem. Hij bracht het glimmende apparaat steeds dichter bij het hoofd van de patiënt en met een vloeiende beweging stak hij in het neusgat van de patiënt om het steeds verder en verder naar boven te duwen.”
Een goed begin van een horror film zou je kunnen zeggen. Maar sinds 1935 werd deze methode als medische ingreep gebruikt, bij patiënten waar geen ander vorm van therapie hielp. Deze methode werd ook wel lobotomie genoemd en had als functie de frontale kwabben van de rest van de hersenen te scheiden.
In de jaren dertig werd er gebruik gemaakt van een soort hand-aangedreven boormachine waarbij er eerst gaten in de schedel werden gemaakt. Later ontwikkelde Dr. Walter Freeman een instrument gebaseerd op de ijspriem. Dit werd via de neusgaten ingebracht en vervolgens doorgeduwd totdat er door het dunne laagje schedel was gebroken. Vervolgens werd het instrument horizontaal heen en weer bewogen om de hersengebieden te scheiden.
Lobotomie werd toegepast op patiënten met een ernstige depressieve-, angst- of psychiatrische stoornis of met ernstige epilepsie. Hoewel er zeker patiënten zijn waarbij de procedure een goede uitwerking heeft gehad, bleven de precieze gevolgen van de ingreep onduidelijk. Soms overleed een patiënt tijdens de ingreep en andere veranderden door de ingreep in zombies. Om deze reden en met de komst van betere medicatie nam het gebruik van deze methode steeds meer af.